Młode mamy są nieszczęśliwe

Na wstępie ustalmy, moje młode = mające 16, 17, 18 lat... a czasem i 19 czy 20, ale skupmy się na tych pierwszych. I oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że nieszczęśliwa może być matka mająca lat 40, albo taka po 30, na potrzeby tego tekstu jednak przyjmijmy, że mówię o innym "rodzaju" nieszczęścia.

Słucham regularnie (albo czytam) o młodych mamach, którym to tak cudownie jest w życiu, bo mają swoje malutkie dziecko i ach, i och, i słodkie, cudowne życie. Słucham lub czytam i nie wierzę, bo to jest niemożliwe! Nie da się i już!
Albo młodą mamę wyręczają rodzice, więc ma ona czas dla siebie, nie wstaje w nocy, nie czuje się "uwiązana" w domu, z dzieckiem, obrzygana, osikana, brudna, nieumalowana, gruba, brzydka, niewyspana, albo... albo zwyczajnie łże, bo rzeczywistość ją przerosła, a ambicje nie pozwalają przyznać się, że ma się do niczego.
I z jednej strony się nie dziwię. Media gloryfikują macierzyństwo. Na okładkach gazet co rusz pojawiają się piękne, uśmiechnięte, wypoczęte i idealnie chude gwiazdy, które dopiero co wyszły z noworodkiem ze szpitala. Taka radość od nich bije, takie szczęście, euforia, relaks wręcz. Jedna w jedną, zadowolone i "znalazłam swoje miejsce w życiu", "ach, jak mi dobrze". Z automatu uznaje się zatem taki stan za standard. Nie tylko nastoletnie mamy uznają, niestety inne też. Ale wróćmy do nastoletnich. I żal mi ich i śmiać mi się chce, kiedy czytam, jak kilka dni temu, słowa 16-latki z niespełna rocznym dzieckiem, która na komentarze uznające, że musi być jej ciężko, że w takim wieku i tak dalej, odpowiada: jest luz. No już ja widzę ten luz.
A zatem nie wierzę! Nawet, jeśli to nie kwestia 16-latki, nawet jeśli to kwestia dziewczyny ciut starszej. Nie wierzę, że jest szczęśliwa w tej sytuacji.
Dzisiejsze czasy bardzo tolerancyjne są. Nastolatki w ciąży nie są już ukradkiem usuwane ze szkoły, nie ukrywają brzucha, a rodzina nie okrywa się hańbą na wieść, że córeczka spodziewa się dziecka, mimo że dopiero niedawno zaczęła miesiączkować. I z jednej strony dobrze, człowiek, to człowiek, należy się mu szacunek. Szczucie, wytykanie palcami i ukrywanie brzucha pod bandażem coby "wstydu na wsi nie było" nie wywołuje u mnie pozytywnych reakcji. Ten liberalizm niesie jednak za sobą szereg konsekwencji. Niekoniecznie pozytywnych niestety. Z brzuchem się chodzi, obnosi się nim, jest się nagle "gwiazdą" - osiedla, szkoły, towarzystwa. Jest luz, jak to mówi wspomniana 16-latka. Co myśli, kiedy już przestaje obawiać się "starzy mnie zatłuką"? Że jakoś to będzie. Że rodzice pomogą, że będzie jeździć z wózkiem, że się automatycznie stanie dorosła, że będą ją poważać itd. O tak! Zdecydowana większość tak właśnie myśli.

Jakiż zatem przeżywa szok i dramat, kiedy przychodzi jej się zmierzyć z szarą rzeczywistością. A ta bywa brutalna i potrafi z najpiękniej wyimaginowanego świata brutalnie sprowadzić na ziemię. Dziecko drze się, spać nie daje, wyjść też nie. Rzyga, znów się drze, chce czegoś i nie wiadomo czego. Fala gości chcących podziwiać cudo szybko mija i nastoletnia mama zostaje sama z wózkiem i lalką, której nie da się rzucić w kąt, by wyjść. Nosi więc taka mama, przebiera, tuli, a w głębi duszy wyrzuca sobie, że się wpakowała w gówno po pachy. I z jednej strony kocha, bo to w końcu jej, a z drugiej obwinia, nawet podświadomie, że zmarnowało jej młodość, że uwiązało w domu, że wyjść nie może, życia nie ma, koleżanki się odwróciły i mają własne zajęcia, że brzydka, niewyspana, nie ma czasu na nic, a jak się już znajdzie czas, to nie ma siły lub ochoty, bo marzy, żeby się przespać...

Jest też inna opcja. Ma w nosie. I kocha, jeździ ze swoją żywą lalą w wózku, pokazuje, jaka dorosła, jaka odpowiedzialna, jaka mama troskliwa. Unosi się, kiedy ktokolwiek próbuje jej zarzucić, że robi coś źle, że ma dziecięce podejście, że nieodpowiedzialna... a kiedy nikt nie patrzy, otoczenie przestaje oceniać - podrzuca dziecko rodzicom, rodzeństwu, znajomym czy komukolwiek, bo przecież "mnie się też coś od życia należy".
Niestety, na dłuższą metę i to rozwiązanie nie zdaje egzaminu. Żyć w dysharmonii się nie da. I albo się jest zgodnym ze sobą niezależnie od okoliczności, albo zaczyna się człowiek gubić.
Nie zarzucam młodym mamom, że nie kochają swoich dzieci. W jakiś sposób nawet je rozumiem, wiem, że chcą się wyrwać, zaczerpnąć życia, poznawać, bawić się i uwolnić. Wyobrażam sobie, co czują patrząc na swoich rówieśników - bawiących się, beztroskich, wolnych i niezależnych od nikogo i niczego oraz na siebie, w rozciągniętym dresie, oplutej koszulce i z wyjcem na ramieniu. Z czasem jest już tylko gorzej. Mały wyjec staje się większym wyjcem, albo większym nie-wyjcem, który oczekuje uwagi, czasu, poświęcenia, nauki, zabawy, wygłupów... Może i młode mamy mają więcej energii i sił do realizowania zwariowanych pomysłów na doskonałą zabawę, ale z pewnością nie mają na tyle altruizmu, by poświęcać się regularnie i ze świadomością, że potrwa to dłuższy czas. Dlatego z dnia na dzień, cokolwiek by nie mówiły, jakkolwiek się nie zachowywały i jak bardzo nie zaprzeczały, stają się bardziej sfrustrowane, nieszczęśliwe, zaszczute i ... smutne. Zamiast miłości, widzą w dziecku powód, dla którego nie bawią się teraz z przyjaciółmi, a szorują butelki po mleku i wyparzają smoczki. I jakkolwiek mocno kochają to dziecko, toczy się w nich walka między tą miłością a świadomością "straciłam przez ciebie wszystko". To bolesne uczucie. Trudne. Paskudne. Dołujące.
A przecież dziecko się na świat nie prosiło, nie jego wina... Niestety, do pewnych kwestii trzeba dorosnąć. Pewne sprawy rozumie i przyjmuje się dopiero na pewnym etapie dojrzałości, nie tylko metrykalnej, ale i światopoglądowej, wewnętrznej, umysłowej.

Do macierzyństwa trzeba dorosnąć. Jak i do wszystkiego. Nie mówię, że młode matki są złymi matkami. Nie! Ale z pewnością nie mają możliwości czerpania z tej roli tego, co czerpać mogą starsze, przygotowane, dojrzałe, samodzielne, takie, które miały szansę i czas, by bawić się, poznawać, imprezować... takie, które były nastolatkami w 100%, następnie narzeczonymi, żonami i dopiero wtedy mamami. Nie mówię o papierkach i formalnościach, mówię o etapach, które mówiąc kolokwialnie należy odfajkować, by móc przejść harmonijnie dalej. Matka - nastolatka odnajduje się w tej roli tak, jak czterolatek za sterami jumbojeta. Z tą tylko różnicą, że on nie ma zupełnie świadomości zagrożenia i konsekwencji, a ona... czasem miewa, więc cierpi jeszcze bardziej. Po prostu wie, co powinna i jak powinna, ale nie potrafi przyjąć i mierzyć się z rzeczywistością zrzuconą na nią nagle, bez ostrzeżenia, przygotowania i przejścia wcześniejszych etapów, będących bezcenną lekcją życia.
A zatem... nie wierzę nastolatkom, gdy mówią, że są w zupełności szczęśliwymi mamami. Albo nie są szczęśliwe, albo nie są mamami, bo zrzuciły ten obowiązek na kogoś innego.