Nie znałam się na grach. Któregoś felernego razu wykorzystał to jakiś pan sprzedawca, wciskając mi beznadziejną grę i wmawiając, że jeśli on lubi tę i tamtą, to ta, którą mi wciska sprawi, że oszaleje z radości. No nie oszalał. Próbował biedak grać i zrozumieć w czym rzecz, ale z czasem odpuścił. Teraz, po latach śmiejemy się z tego, wtedy byłam wściekła. Szukając więc prezentu idealnego, postanowiłam skupić się na książkach. Co, jak co, ale na książkach się znam - myślałam. No dobra, ciągnęłam dalej, może nie na horrorach, ale...
Swojego pierwszego razu nigdy nie zapomnę. Wybrałam się w podróż do centrum, coby mieć gwarancję największego wyboru (wcześniej zrobiłam coś, co zwie się dziś modnie "risercz", wtedy zaś było szczegółowym rozeznaniem i sprawdzeniem możliwości, potencjału, alternatyw, dostępnych pozycji i ewentualnych miejsc, w które trzeba by się zapuścić), stworzyłam dłuuuugą listę wszystkich tytułów, które zajmowały jego półki i byłam gotowa do drogi. No dobrze, niezupełnie gotowa. Spisałam jeszcze wszystkie linie i przystanki oraz godziny powrotne. Nikt normalnie tego nie robi, po prostu sprawdza już będąc na miejscu, ale... Wtedy jeszcze potrafiłam wsiąść nie do tego mpk-a, co trzeba, wyjechać na jakieś odludzie i zadzwonić do niego ze zdziwieniem, że chyba autobus trasę zmienił, bo przecież 13 jeździło do domu, a to miejsce, w którym aktualnie się znajduję za nic na świecie domu nie przypomina. Ach! Wspominam to z niemałym rozrzewnieniem. Nie mogliśmy sobie pozwolić na długie i dokładne tłumaczenia, bo minuta kosztowała wtedy prawie 4 złote, a samo moje wyjaśnienie w co wsiadłam, gdzie wsiadłam, gdzie byłam i dlaczego płaczę zajęło... 5 minut :D Eh! To były czasy. Uczyłam się tego miasta, uczyłam się miejskich autobusów i prawd objawionych, które w rzeczywistości były oczywistymi oczywistościami. Poradził mi, żebym zaczekała, wsiadła do TEGO SAMEGO autobusu, nabyła bilet, skasowała i czekała, aż moim oczom ukaże się znajome osiedle. Jakież było moje zdziwienie, kiedy dowiedziałam się, że nie wystarczy spojrzeć na numer autobusu;) i nieważne, że wydawało się, że podąża w odpowiednią stronę... Ale wróćmy do wyprawy odpowiednio przygotowanej. Wiedziałam już z którego przystanku i którymi numerami.
Od tamtego czasu kupowałam mu je regularnie. Nie zbliżałam się do tych książek. Uznałam, że horrory nie dla mnie. I to nie dlatego, że się boję, a dlatego, że to "na pewno jakaś słaba literatura". A ja słabej nie czytam. Nie rusza mnie, nie zachwyca, nie fascynuje, nie zaskakuje, nie odpręża, nie sprawia mi przyjemności, nie pieści - więc trzymam się od takiej z daleka. Do czasu. Któregoś razu sięgnęłam po "Zaklętych". On ich nie mógł
przeboleć, zostawił kiedyś w łazience na pralce, a ja robiąc porządki chwyciłam i przeczytałam to, co napisano na okładce (tylnej). Następnie pierwszą stronę i......... i wiedziałam już, że muszę wiedzieć co dalej. Przesiedziałam w tej łazience kilka godzin. I nie mogłam uwierzyć, że horror może być tak napisany. Może działać w sposób, o który nigdy bym go nie podejrzewała. Że fascynuje, zachwyca, pieści etc. I opisy... genialne. Precyzyjne, dopracowane, takie prawdziwe, że niemal namacalne. I relacje damsko-męskie. I powiązania. Ach! Zachwyciłam się wtedy. Przeczytałam książkę w dwa popołudnia i stwierdziłam, że to geniusz, nie autor. Doskonały w każdym calu, wszechstronnie, podziwiałam wiedzę, talent, pasję, umiejętności. Przyszłam i zapytałam, czy on pożyczy resztę swoich książek, bo chciałabym więcej, a "Zaklęci" się skończyli. Nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy. I stwierdzenia pełnego ironii: ale ty przecież nie czytasz byle czego. No i tak się zaczęło. Pokochałam i wchłonęłam wszystko, co znajdowało się na jego półkach. Pokochałam do tego stopnia, że ostatnią książkę, jaką nabyłam, a która miała być prezentem gwiazdkowym dla niego, kupowałam z myślą: jak jemu się nie spodoba, to na pewno spodoba się mnie.Nie umiem wskazać ulubionej, ale to chyba niewiele zmienia. Każdą z nich po czasie przeczytałabym jeszcze raz. A nawet i trzysta razy (byle nie zaraz po zakończeniu). Zachwyciłam się do tego stopnia, że próbowałam z e-bookami. Ale nie wyszło. Jestem widać jeszcze mało nowoczesna, mimo że kupuję przez Internet, rozmawiam, radzę się, korzystam z portali społecznościowych, forów, a nawet pracuję. Książka jednak - musi być dla mnie papierowa. Muszę ją czuć pod palcami i muszę móc się delektować zapachem papieru. A zatem moja przygoda z e-bookami szybko się skończyła. Książka, to książka. Mastertona polecam nawet bardzo wybrednym czytelnikom i próbuję zdecydować, co nabędę w najbliższej przyszłości. On, chce ostatnią część Wojowników Nocy - "Dziewiąty koszmar", a ja? A ja... a ja czekam nie wiem na co, bo najchętniej nabyłabym wszystko, czego jeszcze nie mamy:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz