A jednak...

Giovanni 'jjjohn' Orlando / Foter / CC BY-NC-ND

... a jednak "terapia", jak ją nazwałam, mimo iż bolesna i trudna, przynosi skutki. I tak. Nie sądziłam, że w jej trakcie będzie tak trudno. Ale i nie sądziłam, że wyniknie z niej tyle dobrego. Że będę się uśmiechała na samo wspomnienie i znów będę miała się czego uchwycić. Zielone Spojrzenie, jak ty to robisz? Od... hmmm, od dobrych 3 lat z hakiem zastanawiam się, jak ty to robisz. I jedyne, co dziś przychodzi mi do głowy to to, że prawdą jest stwierdzenie, które dojrzewało we mnie już od jakiegoś czasu, a które zostało wypowiedziane wczoraj "na głos". My rzeczywiście idealnie do siebie pasujemy. Nie ma innego wytłumaczenia. Żadne inne nie pasuje do wszystkich elementów układanki. Trzeba więc chyba przyjąć, że inne nie istnieje, a to jest jedynym właściwym.
Dobrze mi. Tak bardzo mi dobrze, że... że chyba nie jestem w stanie przypomnieć sobie, kiedy ostatnio byłam tak szczęśliwa, tak spokojna i tak pewna.
Jestem Ci wdzięczna, Zielone Spojrzenie za to, że nie tylko dajesz mi siebie i nie wymagasz niczego w zamian. Nie tylko za to, że mogę ci nie dziękować, a ty i tak wiesz, jak ważnym elementem mojego życia jesteś. Nie tylko za każdą chwilę, każde wyciągnięcie ręki, każdy uśmiech i ten błysk w oku, który sprawia, że w danej chwili wiem, że to dla mnie na wyłączność. Jestem ci wdzięczna również za to, że sprowadziłeś mnie na ziemię, dałeś kopa na opamiętanie i podarowałeś... coś, co w twoich ustach brzmi, jak wyznanie. Doceniam to tym bardziej, że nie rzucasz nimi na lewo i prawo, skąpisz wręcz... Ależ mi dobrze.